Her zaman söyleyecek iki çift lafımız olur. Mesela bir "an" yaşanır ve o "an"ı kelimelere dökmeye çalışırız. Duygularımızı, hissettiklerimizi, düşündüklerimizi, kafamızın içinde beynimizden bağımsız dönüp duran çoğu şeyi kelimelere yansıtmaya çalışırız. Ben bu konuda pek başarılı olamıyorum. Zorluyorum, deniyorum, istiyorum. Aslında böyle bir şey mümkün mü ki? Şair veya yazar değilim. Ancak onlar da düşündüklerini yazıya dökmekte ne kadar ustalar? Ne kadar usta olabilirler ki? İşte bu yazıda bunun cevabını arıyorum. Düşüncelerimin, daha önceden başkası tarafından daha iyi bir şekilde söylenmiş halini buldum hep karşımda. Şans eseri veya arayarak. Bu sebeple bir sözler arşivi tutmaya başladım kendime. Düşünmeyi bırakmadım elbette. Düşüncelerimi daha saygın bir hale getirmeyi öğrendim. Adını anımsamadığım bir filmde karakter lafına "babam bana hep şunu derdi" diye başladı. Bir sonraki sahnede yanında bulunana "babam böyle bir şey demedi ama insanlar