Kızıllık

Yazı yazıyorum bazen açıp bilgisayarı veya elime iki üç karalama kağıdı alıp kapatıyorum kulaklarımı, hiçbir ses duymamak sadece ama sadece yazıya odaklanmak için. Sonra parlayıveriyor ışık gözüme… Ben, ben unutuyorum bazen ne yaptığımı, evet yine unutmuştum, kaç saat olmuştu yazmaya başlayalı, ne ara hava kararmış ve ben ışığı açmıştım? Hiçbir fikrim yok…

Duvarlara uzunca bakmışım, hatta sıkılmışım renklerinden. Ne yapmam gerekli? Yeni bir renkle mi süslemeliydim duvarları? Peki, neden? Yine sıkılmayacak mıydım? Bilmem, belki bu sefer sıkılmam. Ama bu sefer öyle bir renk olmalı ki çok sevmeliyim. Belki mavi… Hani baktığında sevdiğin kızın gözlerini hatırlatırcasına mavi, yahut daha dün gezdiğin sahilin mavisi. Bir şeyler hatırlatmalı o mavi bana, beni mutlu etmeli. Ya sıkılırsam maviden yada daha önceden boyadıysam maviye duvarı ve üstüne başka renkler de sürmüşsem. Yok mavi olmasın. İlk aklıma o geldiğine göre kesin önceden boyamışımdır o renge ben duvarları. En iyisi siyah olsun, sıkılınca kırmızı noktalar serperim ben üstüne. Belki hiç sıkılmam, ışığı da açmam, karanlıkta rengi de fark etmem. Peki ya sabah, sabah ne yapacağım? Hiç sevmem ben güneşi. Ama mecbur kılmışlar, günün büyük bir çoğunluğunu onun benim yüzüme vuran ışığı ile yaşamayı. Gece adamıyım ben belki onun için siyaha boyamak istedim duvarları. Ay’ın gölgesi düşsün duvarlarıma, belki yansır. Siyah çeker belki o göz kamaştırıcı devasa griliği. Sahi nereden geldik biz buraya? Boya diyordum. Peki, siyah da duvarları ilk boyadığım renk ise. Aman ne olacak ki siyah bu, her yere yakışır. Olmaz, olamaz ne diye anlaştık? Farklı bir renk. Öyle farklı ki unuttursun bana her şeyi. Bir boyadan çok mu medet umuyorum ne? Biri duysa kafamdaki bu düşünceleri güler mi, yoksa kaçıp uzaklaşır mı? Belki bunun için yazıyorumdur, kafamdaki düşünceleri unutmak veya bir gün birilerine okutmak için. Tamam buldum kızıl olsun duvarlar, sadece bir yer siyah kalsın. Hele bir gece olsun, orası da alır kızıl rengini.

Tamam sıkıldım, bu kadar düşünce ve yazı yeter, vakit kızıla çalınmasında duvarların.

Eline alınca fırçayı

Ve duvar kavrayınca her fırça darbesiyle o kızıl rengi

Anlamıştı, büyük bir işe kalkıştığını adamın

En hassas yaralarını örten duvarlar

Artık üstüne gelmiyordu

Sanki ona bir şeyler söylemek istermişçesine

Genişliyordu odalar, büyüyordu duvarlar

Bu gece ne oluyor?

Bir apartman dairesinde

Tek başına bir genç

Ve kızıla boyalı duvarları

Sadece biri siyah

Fakat onunda üstünde benek benek kızıllık gezmekte

Bu gece keskin bir silah sesiyle bölündü

Fırçayı tutan adam yere yığıldı

Son yazdıkları işte tamda bunlardı.